اميرالمومنين حضرت‌علي(ع) در بيانات مختلف، رسيدن به اين مقام را جز از مسير تسليم و اطاعت خداي سبحان مقدور نمي‌دانند.
در اين خصوص در حكمت 125نهج‌البلاغه شريف، حضرت مي‌فرمايند: « اسلام را چنان معرفي مي‌كنم كه پيش از من كسي آنگونه معرفي نكرده باشد. اسلام همان تسليم در برابر خدا و تسليم همان يقين‌داشتن و يقين اعتقاد راستين و اعتقاد راستين همان اقرار درست و اقرار درست انجام مسئوليت‌ها، و انجام مسئوليت‌ها همان عمل كردن(به فرامين الهي) است».
در كنار تمامي مضامين بلندي كه در اين عبارت وجود دارد و هر يك تفسير مفصلي مي‌طلبد، يكي از نكات مهم، همراه كردن رضا و تسليم، با مسئوليت و عمل است. اين اشاره دقيق، راهگشاي مناسبي براي بطلان نظر آناني است كه تسليم بودن را با سستي و عدم تلاش اشتباه گرفته‌اند و براي توجيه كار غلط خود از تسليم در برابر خواست الهي و قضا و قدر دم مي‌زنند.
درحالي‌كه در بيان حضرت، در سايه تسليم، انسان به قبول مسئوليت و اقدام و عمل مكلف مي‌شود و ثمره اين عمل برخاسته از تسليم مي‌تواند رسيدن به راحتي و آرامش باشد. همچنان كه حضرت در اين رابطه بيانات صريح و ارزشمندي دارند ازجمله آنكه مي‌فرمايند: «هر كس به آنچه خدا براي او سهم و قسمت قرار داده، راضي باشد، بدنش هم راحت و آرام مي‌شود»، «رضا و تسليم، اندوه را از بين مي‌برد»، «زندگي كسي گواراتر است كه به آنچه خداوند براي او مقدر كرده، راضي باشد».
يكي از موانع رسيدن به اين رضايت الهي كه در زندگي روزمره براي همه ما اتفاق مي‌افتد، قرارگرفتن در موقعيت‌هايي است كه جلب رضايت اطرافيان، در تضاد با رضايت خداوند قرار مي‌گيرد. حضرت امير(ع) در نامه 27نهج‌البلاغه شريف در اين خصوص هم اينگونه ارائه طريق مي‌فرمايند: «پروردگارت را براي رضايت هيچ‌يك از آفريدگانش به خشم نياور».
رمضان كه فرصت طلايي تمرين بندگي و تسليم در برابر خداوند است را مي‌توانيم با تلاش براي كسب رضايت حضرت حق به سكوي پرتابي براي رسيدن به اين مقام بلند تبديل كنيم.
نظر شما